Współczesna Dystopia

Seria „Współczesna Dystopia” zajmuje się takimi tematami jak utrata wolności, dehumanizacja, totalitaryzm oraz konsekwencje postępu technologicznego. Przykładami współczesnych dystopii są społeczeństwa inwigilacyjne, gdzie prywatność jest iluzją, lub społeczeństwa charakteryzujące się ekstremalnymi nierównościami społecznymi i degradacją środowiska. Jednym z najważniejszych dzieł z tej serii jest obraz „Panoptikon”. To dzieło porusza temat wszechobecnej inwigilacji i związanej z tym utraty prywatności. W centrum obrazu znajduje się realistyczne ludzkie oko wyłaniające się z pękniętego jaja. Oko, podtrzymywane przez ludzkie ręce, symbolizuje ciągłą obserwację, której jesteśmy poddawani, i służy jako ostrzeżenie przed postępującą utratą naszej prywatności.

Dr Magdalena Laabs wyraża uznanie nielicznym jednostkom, które nie boją się mówić, jak jest, i przeciwstawiają się temu, co nam się narzuca. Podczas gdy większość ślepo podąża za tym, co kreują media, Magdalena Laabs ma własne doświadczenia związane z tym, co pokazuje się w mediach, a jaka jest prawda. Na przykład, podczas trzęsienia ziemi w Mexico City, w telewizji pokazywano ruiny miasta, jakby pół Mexico City runęło w gruzach. Mimo to Magdalena postanowiła polecieć z mężem na targi Plastimagen i na miejscu okazało się, że miasto jest w doskonałym porządku. Gdy spytali na miejscu o trzęsienie ziemi, usłyszeli: "Ah tak, ale to tylko jeden dom się zawalił, a był tak stary, że i bez trzęsienia ziemi by się zawalił". Podobna sytuacja miała miejsce w Barcelonie podczas targów EQUIPLAST, kiedy Katalonia chciała uzyskać niepodległość od Hiszpanii. W telewizji pokazywano zamieszki, a na ulicach panował spokój. Jedyne, co strajkowało, to autobusy i taksówki, co zmusiło ich do codziennych powrotów z targów pieszo, dzięki czemu lepiej poznali Barcelonę. Telewizja przekłamuje rzeczywistość. Po tych i innych przykładach Magdalena i jej mąż przestali wierzyć we wszystko, co zobaczą i usłyszą, stając się bardziej krytyczni wobec podawanych informacji.

Najgorsze jest to, że o dziwo, nawet inteligentni ludzie ulegają ogólnej narracji i nie zadają pytań. Magdalena zastanawiała się z mężem, dlaczego tak się dzieje. Tu wchodzi już tematyka psychologii społecznej. Magdalena miała taki przedmiot na studiach ekonomicznych i sporo na ten temat czytała. Dowiedziała się, że nawet naukowcy, jeśli raz coś opublikują, to nawet gdyby pojawiły się nowe fakty, które obalają ich wcześniejsze tezy, rzadko przyznają się publicznie do błędu. Magdalena jednak uważa, że jeśli wczoraj miałaś jakieś przekonanie na dany temat, a następnego dnia dostaniesz nowe fakty, które przeczą temu, w co wierzyłaś wcześniej, warto zrewidować swoje poglądy i zadać sobie pytanie, czy wcześniejsze przekonania były słuszne. A jeśli nie, nie należy bać się przyznać do błędu. Trzeba nauczyć się mówić: "zmieniłam zdanie". Wcześniej nie znałam tych faktów, a teraz, znając je, zmieniłam zdanie.